"The Best ... Genesis"

Om even bij de progressieve muziek te blijven, de hiervoor beschreven plaat heb ik alleen maar bij mijn tante en nicht thuis beluisterd. Ik kocht hem dus niet. Ook kende ik de term progressieve muziek nog niet, laat staan dat ik wist dat Earth and Fire daartoe behoorde. Ik hoorde de term voor het eerst van een aantal klasgenoten van de middelbare school. Na af en toe bij hen thuis wat beluisterd te hebben, besloot ik tot aankoop van mijn eerste echte progrockplaat. Dat was in 1977. Genesis was een Engelse band die samen met Yes het meest geroemd werd door mijn schoolgenoten. Ik koos voor Genesis en wel voor een vriendelijk geprijsd dubbelalbum getiteld "The Best ... Genesis", op het mij onbekende label Buddah (terwijl Genesis eigenlijk bij het label Charisma zat). Thuis meteen op de draaitafel gelegd. Ondanks de niet zo geweldige persing, die wat gerommel veroorzaakte (dat had je wel eens met een LP, een CD klinkt altijd goed), dat echter alleen hoorbaar was in de zachtere passages, werd ik enorm gegrepen door die wat vreemde muziek. Afwisselend hard en zacht, wisselende tempi, sprookjesachtige teksten, korte en lange nummers door elkaar, de alom aanwezige orgels en mellotrons (http://nl.wikipedia.org/wiki/Mellotron). Alles bij elkaar creëerde het een mystieke sfeer die mij niet meer losliet. En hoe vaker ik de twee LP's draaide, hoe beter ik de muziek ging vinden. Pas veel later begreep ik via via dat het geen compilatiealbum betrof, zoals de titel suggereerde, maar twee originele studioalbums in één verpakking voor een zacht prijsje. Het ging om de albums "Nursery Cryme" (met "y" in plaats van "i", als kruising tussen "crime" = misdaad en "nursery rhyme" = kinderliedje) uit 1971 en "Foxtrot" uit 1972. Ook nu nog wordt "Foxtrot" als het betere album bestempeld, maar ik kan geen keus maken tussen deze twee titels. Omdat ik ze als dubbelalbum had gekocht, ben ik ze ook als zodanig blijven beschouwen en zijn ze me beide even lief. Zeker omdat het twee oorspronkelijke platen zijn en geen compilaties, is het des te bewonderenswaardiger dat er geen enkel slecht nummer op te vinden is. Ik moet zeggen dat ik die ook op de twee opvolgers "Selling England by the Pound" (1973) en "The Lamb Lies Down on Broadway" (1974; wèl een echt dubbelalbum) evenmin heb aangetroffen. Naar mijn oordeel geen 'fillers' zoals ze die noemen, vullers dus. Knap, in slechts vier jaar tijd vijf ("The Lamb" als twee gerekend) platen uitbrengen, zonder één slecht nummer! Na "The Lamb" verliet zanger Peter Gabriel de band om een, weten we inmiddels, succesvolle solocarrière te beginnen. Drummer Phil Collins nam het roer over en de rest kennen we. Genesis werd een doorslaand commercieel succes, als duurde het nog tot de derde plaat zonder Gabriel ("And Then There Were Three" uit 1977; nadat ook gitarist Steve Hackett de groep had verlaten, bleven er nog maar drie leden over) voordat de groep definitief doorbrak naar het grote publiek met de hit "Follow You Follow Me".

Dit dubbelalbum, "The Best ... Genesis", allang vervangen door twee aparte CD's, bezet echter een warm plekje in mijn hart. Het was immers mijn eerste echte kennismaking, even afgezien van Earth and Fire, met de progressieve muziek. Ook al zijn de platen inmiddels 36 en 37 jaar oud, ik mag er nog graag regelmatig naar luisteren. De Beatles ken ik al veertig jaar en die vind ik ook nog steeds geweldig. Maar over hen later meer.