Wat kunt u verwachten? Als u bekend bent met het oude Genesisgeluid uit de jaren zeventig klinkt dit u letterlijk en figuurlijk als muziek in de oren. Het album klinkt als een kruising tussen de Genesis-albums "Selling England by the Pound" en "Trick of the Tail". Met een zanger die sterk doet denken aan Phil Collins en een instrumentatie die zwaar leunt op het genoemde Genesisgeluid. Het euvel bij de meeste neo- of retro-progbands is vaak dat ze hun voorbeelden al te letterlijk kopiëren, zodat hun CD's klinken als slappe aftreksels van CD's van Genesis, King Crimson, Yes, Pink Floyd of Emerson, Lake and Palmer. Zo niet in het geval van Big Big Train's "The Underfall Yard". Hoewel de muziek duidelijk geënt is op de jaren-zeventig-Genesis weet de band toch originele melodieën vol weemoed en virtuoos spel te produceren die ontroeren en je af en toe de rillingen over de rug doen lopen. Ook heeft men hier en daar iets nieuws weten toe te voegen, zoals een blazersensemble, waardoor het geheel een unieke sound en feel krijgt. Dit is geen flauwe nabootsing van oude meesters, zoals CD's van bands als IQ en Spock's Beard dat zijn. Dit is een compleet nieuw album, dat, hoewel instrumentaal en qua melodie herkenbaar "jaren-zeventig-prog", tóch anders klinkt. Het zou uit de jaren zeventig kunnen stammen, maar met de geluids- en productiekwaliteit van 2009.
De teksten over de vergane glorie van de Engelse industrie en het rijke Engelse verleden en de werkelijk fantastische schilderijen van Jim Trainer (elk nummer zijn eigen schilderij, zoals bij het album "Us" van Peter Gabriel (ex-Genesis!)) geven de plaat een extra dimensie.
In één woord geweldig. Luisteren! Verplichte kost.