De trend die in 2000 werd ingezet met "All that you can't leave behind" en in 2004 met "How to dismantle an atomic bomb" een vervolg kreeg, namelijk terug naar de bron, wordt ook met dit album voortgezet. Pure rocksongs afgewisseld met rustiger nummers. Het specifieke gitaargeluid van The Edge krijgt volop de ruimte en de herkenbare stem van Bono doet de rest. Zoals altijd weer perfect geproduceerd door het duo Brian Eno ("Heroes" van David Bowie!) en Daniel Lanois. Natuurlijk heb ik mijn favorieten, zoals daar zijn "Magnificent", "Unknown caller", "I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight" en "Stand up comedy".Al met al een album dat de verwachtingen ruimschoots waarmaakt en een terecht succes. We hebben er zo'n viereneenhalf jaar op moeten wachten, maar het was de moeite waard. Bovendien heb ik begrepen dat U2 zóveel materiaal heeft geschreven, dat ze nog dít jaar met een opvolger komen. Ik kijk er nu al naar uit. Voorlopig kan ik aan deze CD mijn hart ophalen.
Zoals u begrijpt is U2 al jaren een favoriete band van me. Ik heb ze al in 1981 zien optreden op Pinkpop, toen nog in Geleen. Een viertal jonge, nog redelijk onbekende knapen. Wie had kunnen denken dat dat new wavebandje zou uitgroeien tot één van de belangrijkste en succesvolste bands ooit! Ik kijk met genoegen op dat vroege optreden terug.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten