U weet inmiddels dat ik een zwak heb voor Beatles, Bowie en Crimson. Gedurende de afgelopen jaren is daar een nieuwe passie bijgekomen: Porcupine Tree. Een "project" rond genie Steven Wilson. Ik zeg project, omdat hij meerdere projecten tegelijk heeft, afhankelijk van het soort muziek dat hij wenst te maken. Porcupine Tree is echter zijn meest toegankelijke verschijningsvorm. Begonnen als een tweemansproject tussen Wilson en Malcolm Stocks. Pocupine Tree was eigenlijk een fictieve band met een al even fictieve historie. Later groeide het project alsnog uit tot een werkelijk bestaande band. Inmiddels is het een degelijke viermansformatie met degelijke muzikanten die hun sporen hebben verdiend bij andere bands.
De muziek was in het begin vooral geïnspireerd door Pink Floyd. Lange, trage composities met een David Gilmourachtige manier van gitaarspelen. Later werden invloeden van The Beatles en met name King Crimson merkbaar. Het is nu zelfs zo dat PT-drummer Gavin Harrison tegenwoordig ook drumt bij King Crimson en dat KC-gitarist Robert Fripp af en toe meespeelt op nummers van PT. Ook heeft Wilson samen met Fripp oude KC-albums geremastered.
Hoe zou je de muziek van PT moeten omschrijven? Ondanks de merkbare invloeden heeft de band toch een zeer eigen en herkenbaar geluid weten op te bouwen. Omdat Steven Wilson onvoorspelbaar is, is elk PT-album weer anders. Het ene album bevat korte "liedjes", het andere bevat lange "composities". Het laatste album "The Incident" bestaat uit voornamelijk korte tracks die echter als één nummer, één compositie moeten worden gezien.
U kunt hier enkele nummers beluisteren:
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten