Gazpacho

Mensen, een nieuwe ster heeft zich aan het firmament gemanifesteerd. Een Noorse band met de naam van koude Spaanse soep: "Gazpacho". Ik vond ze al een tijdje goed, maar sinds ik deze band samen met mijn oudste dochter in Den Bosch live heb gezien ben ik werkelijk verslaafd aan dit gezelschap.

Hun laatste plaat is wellicht hun beste: "Missa Atropos". Een mis of ode opgedragen aan de Griekse schikgodin "Atropos", die de lengte van de levensdraad bepaalt en doorknipt. Klinkt luguber, maar de muziek is adembenemend en bezorgt mij in ieder geval bij tijd en wijle de rillingen op mijn rug.

Voorganger "Tick Tock", naar een verhaal van de Franse schrijver/piloot Antoine de Saint-Exupéry (intellectuele lading is Gazpacho niet vreemd; daarom mag ik deze jongens zo graag) mag er ook zijn, evenals de CD dáárvoor, "Night".

Te beschrijven? Zoals bijna alle artiesten die op dit blog door mij zijn besproken is de muziek van Gazpacho niet of nauwelijks te beschrijven. Laat ik het zo zeggen, de gemiddelde Frans Bauer- of Lee Towersfan zal er niet opgewonden van raken. Maar ik wel! Sorry voor mijn elitaire houding, maar verschil moet er zijn.

Dankzij Grooveshark kunt u zelf oordelen: http://listen.grooveshark.com/#/album/Missa+Atropos/5346859?src=5

Klik zodra het scherm volledig geladen is op "alles afspelen".

Big Big Train - "The Underfall Yard"

Voor mij een nieuwe ontdekking op prog-gebied. Ik kende de voorganger van dit album, getiteld "The Difference Machine" uit 2007, nog maar net en ik was zeer onder de indruk van deze Engelse band met de typische naam "Big Big Train". Maar met dit album uit 2009 overtreffen ze zichzelf èn alle andere progbands van dit moment. Wat mij betreft het beste album van 2009.

Wat kunt u verwachten? Als u bekend bent met het oude Genesisgeluid uit de jaren zeventig klinkt dit u letterlijk en figuurlijk als muziek in de oren. Het album klinkt als een kruising tussen de Genesis-albums "Selling England by the Pound" en "Trick of the Tail". Met een zanger die sterk doet denken aan Phil Collins en een instrumentatie die zwaar leunt op het genoemde Genesisgeluid. Het euvel bij de meeste neo- of retro-progbands is vaak dat ze hun voorbeelden al te letterlijk kopiëren, zodat hun CD's klinken als slappe aftreksels van CD's van Genesis, King Crimson, Yes, Pink Floyd of Emerson, Lake and Palmer. Zo niet in het geval van Big Big Train's "The Underfall Yard". Hoewel de muziek duidelijk geënt is op de jaren-zeventig-Genesis weet de band toch originele melodieën vol weemoed en virtuoos spel te produceren die ontroeren en je af en toe de rillingen over de rug doen lopen. Ook heeft men hier en daar iets nieuws weten toe te voegen, zoals een blazersensemble, waardoor het geheel een unieke sound en feel krijgt. Dit is geen flauwe nabootsing van oude meesters, zoals CD's van bands als IQ en Spock's Beard dat zijn. Dit is een compleet nieuw album, dat, hoewel instrumentaal en qua melodie herkenbaar "jaren-zeventig-prog", tóch anders klinkt. Het zou uit de jaren zeventig kunnen stammen, maar met de geluids- en productiekwaliteit van 2009.

De teksten over de vergane glorie van de Engelse industrie en het rijke Engelse verleden en de werkelijk fantastische schilderijen van Jim Trainer (elk nummer zijn eigen schilderij, zoals bij het album "Us" van Peter Gabriel (ex-Genesis!)) geven de plaat een extra dimensie.

In één woord geweldig. Luisteren! Verplichte kost.

Porcupine Tree

U weet inmiddels dat ik een zwak heb voor Beatles, Bowie en Crimson. Gedurende de afgelopen jaren is daar een nieuwe passie bijgekomen: Porcupine Tree. Een "project" rond genie Steven Wilson. Ik zeg project, omdat hij meerdere projecten tegelijk heeft, afhankelijk van het soort muziek dat hij wenst te maken. Porcupine Tree is echter zijn meest toegankelijke verschijningsvorm. Begonnen als een tweemansproject tussen Wilson en Malcolm Stocks. Pocupine Tree was eigenlijk een fictieve band met een al even fictieve historie. Later groeide het project alsnog uit tot een werkelijk bestaande band. Inmiddels is het een degelijke viermansformatie met degelijke muzikanten die hun sporen hebben verdiend bij andere bands.

De muziek was in het begin vooral geïnspireerd door Pink Floyd. Lange, trage composities met een David Gilmourachtige manier van gitaarspelen. Later werden invloeden van The Beatles en met name King Crimson merkbaar. Het is nu zelfs zo dat PT-drummer Gavin Harrison tegenwoordig ook drumt bij King Crimson en dat KC-gitarist Robert Fripp af en toe meespeelt op nummers van PT. Ook heeft Wilson samen met Fripp oude KC-albums geremastered.

Hoe zou je de muziek van PT moeten omschrijven? Ondanks de merkbare invloeden heeft de band toch een zeer eigen en herkenbaar geluid weten op te bouwen. Omdat Steven Wilson onvoorspelbaar is, is elk PT-album weer anders. Het ene album bevat korte "liedjes", het andere bevat lange "composities". Het laatste album "The Incident" bestaat uit voornamelijk korte tracks die echter als één nummer, één compositie moeten worden gezien.

U kunt hier enkele nummers beluisteren:

http://listen.grooveshark.com/#/search/songs/?query=porcupine%20tree

Wings - "Band on the run"

Vandaag weer eens naar een ouwetje geluisterd. Paul McCartney and Wings op hun best. Vroeger als LP grijs gedraaid. Nu als geremasterde CD gehoord. Ongelofelijk hoe dit klinkt na 36 jaar. Ik hoor details die ik nooit eerder gehoord heb, omdat ze werden overstemd door ruis en rumble. Ook de nummers klinken geen spat verouderd, maar dat is aan McCartney wel toevertrouwd. Trouwens, zijn vroegere bandje The Beatles maakte ook al tijdloze muziek.

Wat valt er over dit album verder te melden? Ik mag het niet zeggen, maar als u thuis bent in torrent, moet u het maar eens downloaden en beluisteren. Een plaat bespreken is eigenlijk niet mogelijk. Net als een boek bespreken trouwens, dat moet je ook zelf lezen. Ik wilde dit juweeltje gewoon weer even onder de aandacht brengen.

U2 - "No line on the horizon"

De trend die in 2000 werd ingezet met "All that you can't leave behind" en in 2004 met "How to dismantle an atomic bomb" een vervolg kreeg, namelijk terug naar de bron, wordt ook met dit album voortgezet. Pure rocksongs afgewisseld met rustiger nummers. Het specifieke gitaargeluid van The Edge krijgt volop de ruimte en de herkenbare stem van Bono doet de rest. Zoals altijd weer perfect geproduceerd door het duo Brian Eno ("Heroes" van David Bowie!) en Daniel Lanois. Natuurlijk heb ik mijn favorieten, zoals daar zijn "Magnificent", "Unknown caller", "I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight" en "Stand up comedy".

Al met al een album dat de verwachtingen ruimschoots waarmaakt en een terecht succes. We hebben er zo'n viereneenhalf jaar op moeten wachten, maar het was de moeite waard. Bovendien heb ik begrepen dat U2 zóveel materiaal heeft geschreven, dat ze nog dít jaar met een opvolger komen. Ik kijk er nu al naar uit. Voorlopig kan ik aan deze CD mijn hart ophalen.

Zoals u begrijpt is U2 al jaren een favoriete band van me. Ik heb ze al in 1981 zien optreden op Pinkpop, toen nog in Geleen. Een viertal jonge, nog redelijk onbekende knapen. Wie had kunnen denken dat dat new wavebandje zou uitgroeien tot één van de belangrijkste en succesvolste bands ooit! Ik kijk met genoegen op dat vroege optreden terug.

Magenta

Tip voor liefhebbers van progrock. Een vrij nieuwe band uit Wales, luisterend naar de naam Magenta. Scheutje Genesis, scheutje King Crimson, scheutje Yes. Maar op zeer virtuoze en capabele manier gespeeld en gezongen. De melodieën lijken soms wat op die van hun illustere voorbeelden, maar dat is niet storend. Het is de mix die het genietbaar maakt. Ik betrap mijzelf erop dat ik telkens wanneer ik achter de computer zit hun muziek met de koptelefoon wil beluisteren.

Aanrader is vooral hun album "Seven", met als thema de zeven hoofdzonden, te weten gulzigheid (Gluttony), afgunst (Envy), lust (Lust), hebzucht (Greed), woede (Anger), trots (Pride) en gemakzucht (Sloth).

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Magenta_(Welsh_band))

Beetje stil op dit weblog. Heb ik niet naar muziek geluisterd de afgelopen weken? Natuurlijk wel, er gaat geen dag voorbij zonder muziek, maar ik moet schoorvoetend toegeven dat het werken aan mijn weblog "Rijk aan Vitaminen" mij meer voldoening schenkt. Bovendien, muziek is om naar te luisteren en niet om over te schrijven. Ik zou kunnen volstaan met het noemen van twee interessante sites. Neem nou  www.progarchives.com, of mijn favoriete webradio www.stellarattraction.com.