Wings - "Band on the run"

Vandaag weer eens naar een ouwetje geluisterd. Paul McCartney and Wings op hun best. Vroeger als LP grijs gedraaid. Nu als geremasterde CD gehoord. Ongelofelijk hoe dit klinkt na 36 jaar. Ik hoor details die ik nooit eerder gehoord heb, omdat ze werden overstemd door ruis en rumble. Ook de nummers klinken geen spat verouderd, maar dat is aan McCartney wel toevertrouwd. Trouwens, zijn vroegere bandje The Beatles maakte ook al tijdloze muziek.

Wat valt er over dit album verder te melden? Ik mag het niet zeggen, maar als u thuis bent in torrent, moet u het maar eens downloaden en beluisteren. Een plaat bespreken is eigenlijk niet mogelijk. Net als een boek bespreken trouwens, dat moet je ook zelf lezen. Ik wilde dit juweeltje gewoon weer even onder de aandacht brengen.

U2 - "No line on the horizon"

De trend die in 2000 werd ingezet met "All that you can't leave behind" en in 2004 met "How to dismantle an atomic bomb" een vervolg kreeg, namelijk terug naar de bron, wordt ook met dit album voortgezet. Pure rocksongs afgewisseld met rustiger nummers. Het specifieke gitaargeluid van The Edge krijgt volop de ruimte en de herkenbare stem van Bono doet de rest. Zoals altijd weer perfect geproduceerd door het duo Brian Eno ("Heroes" van David Bowie!) en Daniel Lanois. Natuurlijk heb ik mijn favorieten, zoals daar zijn "Magnificent", "Unknown caller", "I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight" en "Stand up comedy".

Al met al een album dat de verwachtingen ruimschoots waarmaakt en een terecht succes. We hebben er zo'n viereneenhalf jaar op moeten wachten, maar het was de moeite waard. Bovendien heb ik begrepen dat U2 zóveel materiaal heeft geschreven, dat ze nog dít jaar met een opvolger komen. Ik kijk er nu al naar uit. Voorlopig kan ik aan deze CD mijn hart ophalen.

Zoals u begrijpt is U2 al jaren een favoriete band van me. Ik heb ze al in 1981 zien optreden op Pinkpop, toen nog in Geleen. Een viertal jonge, nog redelijk onbekende knapen. Wie had kunnen denken dat dat new wavebandje zou uitgroeien tot één van de belangrijkste en succesvolste bands ooit! Ik kijk met genoegen op dat vroege optreden terug.

Magenta

Tip voor liefhebbers van progrock. Een vrij nieuwe band uit Wales, luisterend naar de naam Magenta. Scheutje Genesis, scheutje King Crimson, scheutje Yes. Maar op zeer virtuoze en capabele manier gespeeld en gezongen. De melodieën lijken soms wat op die van hun illustere voorbeelden, maar dat is niet storend. Het is de mix die het genietbaar maakt. Ik betrap mijzelf erop dat ik telkens wanneer ik achter de computer zit hun muziek met de koptelefoon wil beluisteren.

Aanrader is vooral hun album "Seven", met als thema de zeven hoofdzonden, te weten gulzigheid (Gluttony), afgunst (Envy), lust (Lust), hebzucht (Greed), woede (Anger), trots (Pride) en gemakzucht (Sloth).

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Magenta_(Welsh_band))

Beetje stil op dit weblog. Heb ik niet naar muziek geluisterd de afgelopen weken? Natuurlijk wel, er gaat geen dag voorbij zonder muziek, maar ik moet schoorvoetend toegeven dat het werken aan mijn weblog "Rijk aan Vitaminen" mij meer voldoening schenkt. Bovendien, muziek is om naar te luisteren en niet om over te schrijven. Ik zou kunnen volstaan met het noemen van twee interessante sites. Neem nou  www.progarchives.com, of mijn favoriete webradio www.stellarattraction.com.

Ultravox - "Systems of Romance"

Kent u ze nog? Ultravox, met hun grootste hit "Vienna" van het gelijknamige album uit 1980. Het was al het vierde album van de band en betekende de doorbraak naar het grote publiek. "Vienna" is nog steeds een goed nummer en het album is voor het overige ook goed. Drie platen lang had John Foxx (pseudoniem van Dennis Leigh) de scepter gezwaaid. Omdat het grote succes uitbleef vertrok hij uit de band. Het roer werd over genomen door ene Midge Ure (pseudoniem van James of Jim Ure; als je Jim op z'n Engels uitgesproken omdraait krijg je Midge). En prompt was daar het begeerde succes. Toeval? Of was Midge gewoon een man met meer gevoel voor commercie? Alhoewel, zo commercieel klonk het album "Vienna" ook weer niet. Zelfs de hit is toch wel redelijk alternatief te noemen. Hoe dan ook, beetje zuur voor John Foxx.

Maar, Rijk zou Rijk niet wezen als hij weer eens niet een afwijkende mening had. Ik kende Ultravox als vóór de grote doorbraak. Ik had al twee jaar voor "Vienna" het derde album van de groep in mijn bezit, het laatste dus met John Foxx, met de titel "Systems of Romance" uit 1978. Mijn favoriete radioprogramma in de tweede helft van de jaren zeventig was namelijk "Super Clean Dream Machine" van Ad Visser op Hilversum 3 (later Radio 3, nu 3FM). Ad Visser? Mister Toppop? Jazeker. Dat radioprogramma van hem week in alles af van het gangbare. Dus niet de geijkte pop die we kennen van Toppop, maar muziek die anders was. Progressief, alternatief, veel instrumentaal werk, kortom, anders. Echt iets voor mij dus, want u weet uit mijn eerdere stukken dat ik in de jaren zeventig erg geïnteresseerd ben geraakt in de progrock. Het werd pas 's avonds tussen elf en twaalf uitgezonden, dus meestal luisterde ik terwijl ik in bed lag, in het donker, hetgeen de toch al aparte muziek nog eens een extra mysterieuze dimensie gaf. In dat programma hoorde ik dus ook voor het eerst de klanken van "Systems of Romance". Zoiets had ik nog nooit gehoord. Geen progrock in stricte zin, maar volledig afwijkend van al hetgeen ik kende op muzikaal gebied. De muziek klonk alsof het in een grote zaal was opgenomen, heel ruimtelijk. Met veel gitaar en synthesizerklanken, niet zo overdadig als bij Jean Michel Jarre, maar subtieler. Voornamelijk synthetische drums, afgewisseld met echte. Korte tot middellange, afgeronde popsongs, vaak wat staccato van ritme. Ik geloof dat Visser vier nummers draaide.

Lang verhaal kort, ik naar de platenzaak. Niet alleen de vier songs die ik gehoord had, maar alle nummers waren goed. Volgens Wikipedia (http://en.wikipedia.org/wiki/Systems_of_Romance) doet het werk denken aan de Duitse syntpopgroep Kraftwerk (heeft anno nu nóg navolgers!) vanwege het feit dat Connie Plank, de producer van Kraftwerk, deze plaat heeft geproduceerd. Maar ik hoor het er niet aan af. Of het zou de wat 'Duitse' sfeer moeten zijn die het album ademt. Het zou een Duitse band kunnen zijn, Ultravox, ook qua naam, maar het waren toch echt volbloed Engelse knapen. Met net als David Bowie een androgyn uiterlijk, dat wil zeggen, man noch vrouw. Veel make-up dus. Muzikaal een kruising tussen glamrock en new wave. Ook hier geldt weer: oordeelt u zelf. Muziek bespreken is leuk, maar luisteren is leuker. Ik wil u alleen maar op ideeën brengen.